นี่ไงมันตายตรงนี้ ตรงที่ว่า “พระพูด” ในเมื่อพระพูดเราก็เชื่อจริงไหม ถ้าเพื่อนพูดเราจะเชื่อเขาได้เท่าไหร่ เขาบอกว่าถ้าโยมพูดมันก็เป็นอย่างหนึ่ง ถ้าพระพูดมันก็เป็นอย่างหนึ่ง เพราะสังคมไทยบอกว่า “พระเป็นผู้มีศีล” เราก็บอกว่าพระนี่มันก็เหมือนตำรวจไง ถ้าตำรวจปล้นเขานะ โทษของตำรวจเป็น ๒ เท่า ถ้าประชาชนปล้น ประชาชนก็มีความผิดเหมือนกัน

ทีนี้พอโยมพูดผิด ก็เป็นผิดไง แล้วถ้าพระพูดผิดล่ะ พระโกหกล่ะ ก็ต้อง ๒ เท่า แต่ทีนี้เราไม่คิดว่า ๒ เท่าสิ เราเสือกว่า โอ๋ย.. พระพูดนี่ต้องถูกเว้ย พอว่าพระพูดถูกก็เลยตัดสินใจบวช ถ้าธรรมดาไม่มีใครพูดเลย

อย่างเช่นเราจะบวชนี่ไม่มีใครชวนเราเลยนะมึง กูอยากบวชเอง ไม่ต้องให้ใครชวนหรอก ก็กูจะบวช กูก็จะบวช จะทำไม ถ้าคนเขาอยากบวชอยู่แล้ว เขาก็บวชเลย ไม่ต้องมีใครชวนหรอก แต่นี่พอมีการชวน พอมีการชวนแล้วก็มีการเสียหาย แล้วมันเป็นหมู่ที่ใหญ่ มันก็เป็นการที่ว่าคนที่เห็นผิดเห็นถูก มันก็เลยมีปัญหากันขึ้นมานี่ไง

คนที่ศรัทธา คนที่เห็นดีของเขา เขาก็เชื่อของเขา ไอ้คนที่เขาเห็นกันตรงข้ามนี้ มันก็มีความเห็นเป็นอีกอย่างหนึ่ง ทีนี้พอมีความเห็นอีกอย่างหนึ่ง มันก็แบบว่า มันเป็นบุญเป็นกรรมของแต่ละคน เขาเรียก “สายบุญสายกรรม”

“สายบุญสายกรรม” นี้เราลองสังเกตได้ไหม บางที่เราว่าพระที่นี่ปฏิบัติตัวไม่ดีเลย แต่ทำไมคนถึงไปวัดนั้นเยอะมากเลย คุณภาพของคนที่เขาเชื่อได้แค่นั้นไง มันอยู่ที่คุณภาพของคน บางทีพระบางองค์นี่ปฏิบัติตัวดีมากเลย แต่สังคมปฏิเสธหมดเลย นี่มันเป็นสายบุญสายกรรมของเขา

ทีนี้พอเป็นสายบุญสายกรรมของเขา อย่างเช่นพ่อ แม่ ลูก นี่เขาบอกว่าเอ็งเกิดมาจากไหน ก็ว่าเกิดจากท้องแม่ทั้งนั้นเลย แต่ความจริงไม่ใช่ ท้องพ่อท้องแม่นี้มันเกิดในวัฏฏะนะ แต่ความจริงเพราะจิตมันมีกรรม ถ้าจิตมันไม่มีกรรม จิตนั้นไม่มาเกิดแล้ว เพราะจิตมันมีกรรม มันมีวิบาก แล้วมันมีผลบาลานซ์ระหว่างพ่อแม่นั้นพอดี

สังเกตนะพ่อแม่คู่หนึ่ง มีลูก ๓ คน นิสัยไม่เหมือนกันเลย พ่อแม่คู่หนึ่ง ขณะที่พ่อแม่กำลังเศรษฐกิจดี ลูกคนนั้นเกิดมา โอ้โฮ... พ่อแม่โอ๋อย่างดีเลย พอพ่อแม่เศรษฐกิจตกต่ำ ลูกอีกคนมาเกิด ลูกคนนั้นเกิดมาจากพ่อแม่เดียวกันนะ แต่ได้รับความดูแลจากพ่อแม่ไม่เท่ากัน เพราะเป็นความจำเป็นของระบบเศรษฐกิจในครอบครัวนั้น

“นี่เป็นกรรมของเด็กคนนั้น กรรมของจิตดวงนั้นไง”

ฉะนั้นการเกิดนี้ “เกิดเพราะกรรมของใจเราเองต่างหาก” เพราะเรามีกรรม เราถึงต้องมาเกิดอย่างนี้ แต่บังเอิญว่าเราเคยทำสายบุญสายกรรมกับพ่อแม่นี้ เราถึงมาเกิด แล้วถ้าลูกดีนะ พ่อแม่จะมีความปลื้มใจมากเลย แต่ถ้าลูกต่อต้านพ่อแม่ พ่อแม่ก็ทุกข์มากเลย

พ่อแม่จะมีความสุขมากนะ เมื่อลูกเรียนจบ แล้วมีหน้าที่การงานทำ เท่านั้นพ่อแม่จะมีความสุขมาก... ไม่ต้องเอาตังมาให้.. ไม่ต้อง ! แค่ให้ลูกๆ ทุกคนยืนได้ในสังคม พ่อแม่จะมีความสุขที่สุดเลย พ่อแม่จะมีความสุขต่อเมื่อลูกประสบความสำเร็จ ไม่ต้องการอะไรจากลูกเลย

“ความรักของพ่อแม่สะอาดบริสุทธิ์ ความรักของพ่อแม่ ไม่มีสิ่งใดเข้ามาเจือปนเลย” ฉะนั้นเราถึงบอกให้กตัญญูต่อพ่อแม่ นี่ศาสนาพุทธสอนอย่างนี้ !

ฉะนั้นไอ้ตรงนี้ ตรงที่บอกว่าเขาไม่รับผิดชอบไง นี่มันก็เป็นเทคนิคของโวหารเนาะ แล้วแต่ว่าใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อ

ฉะนั้นที่เขาบอกว่า “ถ้าไม่เป็น..จะทุบขวดแก้ว” ก็คือมันไม่เป็นไง ถ้ามันไม่เป็น ก็ทุบขวดแก้วก็จบ อย่างที่ว่าเมื่อกี้นี้ เห็นไหม ไม่ต้องทุบหรอก ขวดแก้วก็อยู่ขวดแก้วอย่างนั้นแหละ ไม่ต้องทุบหรอก อย่ามาปะทะกันเลย

ไอ้นี่มันจะเป็นเวรกรรมของคนที่บวชคนนั้น ถ้าเขาประสบความสำเร็จ แต่เราไม่เชื่อ ! ไม่เชื่อเพราะอะไร เพราะการประสบความสำเร็จ เขาต้องไม่สอนอย่างนั้น เพราะคำสอนของเขานะ มันเป็นการพูดโน้มน้าว โน้มนำ “มันไม่เป็นความจริงกับการปฏิบัติ” เป็นการพูดโน้มน้าว ชักจูง

แต่ถ้าเป็นการพูดโน้มน้าวชักจูงแบบหลวงปู่มั่น หลวงปู่มั่นเวลาท่านเทศน์ทีหนึ่ง ๔ ชั่วโมงนะ เพราะท่านเทศน์ถึงสัจธรรม หลวงตาบอกเลยเวลาหลวงปู่มั่นจะเทศน์นะ ทุกคนจะเหมือนกับลูกที่ได้ดื่มน้ำนมจากพ่อแม่ “น้ำนมคือว่าสิ่งที่เป็นสัจธรรมอันนั้น” แล้วมันมีภูมิ มันมีระดับ มันมีเยอะมาก

ผู้ที่ปฏิบัติใหม่นะ หลวงปู่มั่นท่านจะพูดเรื่องสมาธิเลย ท่านจะไม่พูดเรื่องศีล เพราะศีลมันมีปกติอยู่แล้ว เพราะบวชพระมา ศีลมันต้องมี ๒๒๗ อยู่แล้ว ที่ท่านพูดเรื่องสมาธิ เพื่อให้คนที่ยังปฏิบัติสมาธิไม่ได้

คำว่าพูดเรื่องสมาธิหมายถึงว่า เทคนิค “กำหนดพุทโธจะได้อย่างนั้น ปัญญาอบรมสมาธิได้อย่างนั้น การกระทำถ้าเราตั้งสติจะเป็นอย่างนี้ จิตถ้ามีสติมั่นคงแล้ว จะเป็นอย่างนั้น... อย่างนั้น” ท่านจะพูดเรื่องสมาธิ เรื่องเหตุไง เรื่องการปฏิบัติสมาธิเราก็นั่งฟัง ท่านบอกว่าต้องทำอย่างนั้น ต้องทำอย่างนั้น

ทีนี้ภูมิของขั้นสมาธิก็ฟัง พอภูมิสมาธิปั๊บ ได้สมาธิแล้วก็ปุถุชน กัลยาณปุถุชน แล้วยกขึ้นโสดาปัตติมรรค พอโสดาปัตติมรรค “จิตสงบแล้วควรจะทำอย่างนั้น ควรจะโน้มไปอย่างนั้น ควรจะทำอย่างนั้น” ไอ้พวกที่เริ่มจะปฏิบัติก็นั่งฟัง “นี่เป็นขั้นของภูมิจิต”

ฉะนั้นพอหลวงตาท่านฟัง เพราะตอนที่หลวงตาไปอยู่กับท่าน หลวงตาท่านได้อนาคาแล้ว ท่านก็ฟังพวกพื้นฐานนี้ พระที่อยู่ด้วยกันก็ฟังไป ใครยังไม่ได้ก็ให้ไปฟังระดับนี้ แล้วพอสูงขึ้นไปนะกูงงแล้ว กูไม่รู้แล้ว แต่กูก็ฟังเสียงเพื่อความสุข ไอ้คนที่จิตระดับนั้นก็รอรับช่วง เพราะท่านพูดไป

“จิตดวงหนึ่งนี้มันพัฒนาเป็นชั้นๆ ขึ้นไป”

ทีนี้พอพวกที่รับช่วงนี่ เวลาหลวงปู่มั่นจะเทศน์ ก็เหมือนกับสเต็ป ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ จนถึงขบวนการ จนถึงที่สุด ทุกกัณฑ์ของหลวงปู่มั่นจะถึงที่สุด ถ้าหลวงปู่มั่นลงมาเทศน์ปั๊บ คือท่านเทศน์ไปเรื่อยๆ เห็นไหม อย่างนี้เป็นการโน้มน้าวหรือเปล่า นี่เป็นการโน้มน้าว เป็นการพูดล่วงหน้าหรือเปล่า... ไม่ใช่ ! นี่เวลาเป็นธรรม เขาเทศน์กันอย่างนี้

พอมันสูงขึ้นไป เห็นไหม อย่างโสดาปัตติมรรค โสดาปัตติผล พอคนผ่านตรงนั้น โสดาปัตติผลไปแล้ว ก็รอสกิทาคามิมรรค สกิทาคามิผล ถ้าคนผ่านสกิทาคามิผลไปแล้ว เขาก็รออนาคามิมรรค

โสดาปัตติมรรค สกิทาคามิมรรค อนาคามิมรรค มันแตกต่างกันอย่างไร ปี ๑ ปี ๒ ปี ๓ เรียนตำราแตกต่างกันอย่างไร นี่ไงมันแตกต่างกันหมดแหละ ปี ๑ ก็ตำราชุดหนึ่งใช่ไหม เป็นระดับของปี ๑ พอปี ๒ ก็ตำราที่เข้มข้นขึ้นไป แล้วก็ปี ๓ ปี ๔ แล้วถ้าไปต่อโทอีกล่ะ

นี่เวลาเทศน์นะ หลวงปู่มั่นท่านเทศน์อย่างนั้น พอท่านเทศน์อย่างนั้นปั๊บ ผู้ที่ปฏิบัติมันก็ทำอย่างนี้ นี่ไงการปฏิบัติ การทำมันเป็นอย่างนั้น แต่ถ้าโน้มน้าวเอานะ “กำหนดอย่างนั้น เพ่งจิตเป็นอย่างนั้น” บ้าหมด ! มันเป็นวิปัสสนึกไง สร้างภาพกันไง สร้างว่าเป็นอย่างนั้นไง พอบอกว่าหลุดๆ กูรู้หมดว่าหลุดๆ เพราะอะไร ทำไมถึงหลุด แล้วถ้าหลุดแล้วรับผิดชอบไหม หลุดคือขาดสติไง แล้วถ้าหลุดแล้วนี่แก้อย่างไร ถ้ามันไม่เป็นมันแก้ไม่ถูกหรอก

แล้วประสาเรานี่ อย่างที่ว่าเวลาครูบาอาจารย์ท่านเทศน์ ท่านเป็นของท่านอย่างนั้น มันรู้เลยเหตุอย่างนี้จะตอบผลอย่างนี้ เหตุอย่างนี้ตอบผลอย่างนี้ แล้วเหตุอย่างนี้ที่มันบิดออกไป แล้วเหตุอย่างนี้มันบิดเบือนไป เราจะกลับมาแก้เหตุนี้อย่างไร ให้เข้ามาสู่ปัจจุบัน ให้เข้ามาสู่สติปัญญาที่ไม่หลุด

อันนี้ไม่ได้ทำอะไรกันเลย บางที่บอกว่า “หลุด... หลุดก็เป็นกรรมของเขา ก็เขาเป็นกรรมก็หลุดไง” เออ.. ถ้าอย่างนั้นกูก็ไม่ต้องมาหามึงหรอก กูอยู่คนเดียวก็ได้ ก็มันเป็นกรรมของกูไง ทำไมกูต้องมาหามึงด้วย

เขาไปหาอาจารย์องค์นั้นเพื่ออะไร

โยม : มีน้องคนหนึ่งที่เหมือนกับวิปลาสค่ะ พ่อแม่เขาก็รับตัวไป เห็นทางวัดบอกว่าเขาก็มีอาการอยู่แล้ว ก็เลยไม่รู้ว่าจะอย่างไร แต่ว่าผลสุดท้ายก็คือเรียนไม่จบค่ะ

หลวงพ่อ : ถ้าอย่างนี้นะ ให้เราไปทำบุญ แต่ถ้าเราปฏิบัตินะ แล้วมันมีเหตุการณ์อย่างนั้น เหมือนกับอย่างเช่น ถ้าเราเข้าโรงพยาบาล หมอโรงพยาบาลนี้รักษาคนไข้ แล้วคนไข้มีแต่โรคแทรกซ้อน คนไข้ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย แสดงว่าหมอโรงพยาบาลนี้ใช้ไม่ได้ แต่ถ้าเราเป็นหมอโรงพยาบาลนี้นะ แล้วหมอโรงพยาบาลนี้รักษาคนไข้ได้หายเป็นปกติหมด หมอโรงพยาบาลนี้ถึงน่าเชื่อถือ